Geplaatst op 1 reactie

Waar is mijn toverstok gebleven?

waar is mijn toverstok gebleven?

Waar is mijn toverstok gebleven? Er zijn van die momenten dat je je als lactatiekundige afvraagt waar je je toverstok hebt gelaten. 

Eerder verschenen als Toverstok, februari 2015. Afbeeldingen: Toverstokken uit de Harry Potter filmserie

Er zijn van die momenten dat je je als lactatiekundige afvraagt waar je je toverstok hebt gelaten. Vandaag was het weer zover. Een moeder met een mooi manneke van een week of vijf, helemaal weggescholen in een warm pak in het autostoeltje, muts tot over zijn oogjes. Moeder had vanaf de geboorte nog nauwelijks zonder pijn borstvoeding gegeven en sinds een week kolfde ze omdat de pijn tijdens het voeden tot ver boven haar pijngrens steeg. Als ervaren moeder met drie oudere borstgevoede kinderen voelde ze zich eigenlijk een beetje te pakken genomen. Bij die eerste kinderen had ze ook wel opstartproblemen en pijn gehad, maar dat was allemaal werkbaar en oplosbaar gebleken. Dit keer was ze na vijf weken op het punt beland van de laatste strohalm: als het nu niet over zou gaan, zou het wat borstvoeding betreft einde oefening zijn. Met pijn in het hart, want zelfs in die paar dagen met gekolfde melk per fles had ze haar mannetje aan de borst al zo vreselijk gemist, ondanks de pijn. Ze was al zo ongeveer de volle vijf levensweken van dit prachtige kereltje bezig geweest met pijn. Dat zijn de momenten dat ik er heel wat voor over zou hebben in het bezit te komen van een goed werkende toverstok. Of de kunsten van de goede petemoei te beheersen.

Ik begon met moeder haar verhaal te laten vertellen. Ik werd er niet vrolijk van. Twee zorgverleners die via de telefoon de diagnose spruw stelden en behandeling voorstelden. Drie verschillende middelen, elk met hetzelfde uitblijvende resultaat. En de pijn nam toe. Moeder besloot te stoppen met rechtstreeks aan de borst te voeden, maar ook bij kolven bleef de pijn, tijdens, na en tussendoor. Wel wat minder hevig, maar toch. Als laatste strohalm ze zat dan nu tegenover mij. Na haar verhaal bekeek ik haar kind. Recht van lijf en leden, heldere oogopslag. In het mondje geen enkel spoor van spruw te zien en volgens moeder had hij ook nooit symptomen gehad. Ik zag wel wat zuigblaartjes op de bovenlip, een smal, maar wel wat ver doorlopend bovenlipriempje en een ongelukkig gevormd gehemelte. In plaats van een vrij vlakke boog zag ik een duidelijke holte net achter de kaakrand. De tong was aan de randen goed beweeglijk, maar leek in het midden tegengehouden te worden door een wat naar achterliggende en verstopte tongriem. De mond als geheel was relatief groot, wat mij deed vermoeden dat hij daardoor een voor hem wel werkende drinktechniek had kunnen ontwikkelen. Voor zijn moeder werkte het allemaal wat minder plezierig. Moeders borsten zagen er ongeschonden uit, op een klein kloofje na, een heel licht roze-achtige verkleuring en een hint van schilfertjes. Niets waarvan ik nu direct Spruw! zou gaan roepen.

waar is mijn toverstok gebleven?Zie je waarom ik desperaat op zoek ben naar een toverstok? Want zelfs zonder direct aan de borst voeding bleef die pijn maar voortduren. Mijn theorie is dat weefsel geheugen heeft. We spreken ook wel eens van spiergeheugen. Als je iets vaak doet, leg je de bewegingen als het ware vast in de spieren die ervoor nodig zijn. Zo kun je terugkerende taken zonder er bewust bij na te hoeven denken automatisch uitvoeren. Mijn theorie is dus dat er analoog aan spiergeheugen ook een weefselgeheugen is, waarbij de ervaring van pijn wordt vastgelegd en wordt gereproduceerd onder vergelijkbare omstandigheden. De oplossing voor haar probleem zou dan kunnen zijn om dat geheugen te onderbreken.

We spraken wat over manieren om daaraan te werken, zoals afkolven met de hand, zodat de tepel helemaal niet wordt aangeraakt en het gebruik van een goede vette zalf om het kloofje en de schraalheid te genezen. Toen vroeg ik haar of ze het zou aandurven om even aan de borst te voeden, zodat ik kon inschatten wat haar kind daar doet. Ik ging achter haar staan met mijn handen op haar schouders om te helpen ontspannen, stelde wat diepe ademhalingen voor en daar hapte het dappere ventje al aan. Ik voelde moeder ontspannen: geen pijn. Had ik dan toch een toverstokje gevonden?

Na even loslaten en verder drinken kwam de pijn toch weer opzetten en bij de tweede borst ging het volgens datzelfde patroon: eerst pijnloos en na lossen en verder drinken toch weer pijn. Maar de verandering was groot! We bespraken nog even houdingen en voeden in de Biological Nurturing houding gaf meer ontspanning voor moeder en kind. Ook symmetrisch aanleggen, om ervoor te zorgen dat de tepel onder de holte in het gehemelte door diep in de mond kan komen, zou kunnen helpen.

Een heel wat blijere moeder verliet de praktijk dan dat er was binnengekomen. Als ik nou toch maar eens dat toverstokje kon terugvinden voor een volgende keer …


2 GEDACHTEN OVER “TOVERSTOK” onder de oorspronkelijke versie van ht blog

  1. Ik wil altijd al een echte toverstaf en ik vind het beste dat ik beter kan toveren en ik ken al een paar spreuken en waar koop je zo’n toverstaf

 

1 gedachte over “Waar is mijn toverstok gebleven?

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.