Geplaatst op 1 reactie

Undercover

Borstvoeding geven in het openbaar. Nou, vooruit, als je dan echt moet, doe het dan alsjeblieft discreet, op de wc of zo, of op zijn minst met een doek erover. Ik schreef al vaker over dit soort opmerkingen, ik ben er niet zo voor. Iets wordt pas normaal als het gewoon is en iets wordt pas gewoon als je het vaak ziet. Dus om borstvoeding te normaliseren moet je het gewoon laten zien.
En weet je wat voor associaties ik juist krijg als ik weer zo’n ding zie waarvan het de bedoeling is dat een voedende moeder het over het hoofd van haar aan haar borst drinkende kind werpt? Vaak bedrukt met allerlei opvallende prints, soms met een baleinen frame erin om een luchtgat, excuseer: kijkgat open te laten, het heeft op mij ongeveer dezelfde uitwerking als een grote neonpijl boven moeder en kind. Hier gebeurt iets heel spannends, want het wordt verborgen. Dingen die worden verborgen oefenen een onweerstaanbare nieuwsgierigheid uit op de meeste mensen.

Over het algemeen bevordert zo bedekt voeden niet eens de tolerantie aangaande borstvoeding op openbare plaatsen. Het bevestigt namelijk alleen het idee dat borstvoeding iets is dat verborgen hoort te worden. Dat, als je dan al zo nodig dát moet gaan zitten doen in beschaafd gezelschap, je je dan tenminste onder een schaamlap moet verbergen. Zoals je een servet voor je gezicht houdt als je iets tussen je tanden uit moet peuteren. Wat mensen op borstvoeding tegen hebben is niet zo zeer het zien van een stukje blote borst, zelfs niet van het zien van een tepel. Die zie je namelijk zonder dat je er om vraagt en meestal zonder dat je er commentaar op geeft meermaals per dag. Televisie, internet, krant, tijdschrift, billboards, noem het maar op: overal zijn delen van borsten en gehele blote borsten te zien, te pas en vooral te onpas.

Nee, het is het feit dat er aan die borst een kind vastzit. Dat die tepel in de mond van een kind zit. Niet dat je die tepel ziet zitten in die mond, welnee, meestal zie je helemaal niets, behalve een stukje wanghuid en een stukje borsthuid. Het is het wéten dat die tepel in die mond zit en de dirty mind die daar een seksuele actie van maakt. Zo’n schaamlap over het geheel heen is als de sluiers en veren van een exotische danseres. Daar zit iets spannends onder. Dat is iets waar je dirty little secrets bij verwacht of bedenkt. De vuiligheid ligt volledig en totaal bij de aanschouwer.
Ik wens voor moeders dat zij niet undercover hoeven te gaan of het gevoel hebben te moeten gaan. Ik wens voor moeders dat de mensen die vieze dingen denken als zij haar met haar kind aan de borst zien, beschaamd de ogen afwenden en een virtuele doek over hun eigen hoofd gooien. Dat zij vriendelijk worden toegeknikt door hen die alleen zien wat er te zien is: een kind bij zijn moeder.

Bob Lemmens (Tom Waes) en Kim De Rooij (Anna Drijver) als undercover agenten in Undercover

De titel van dit blog ”Undercover” betekent natuurlijk letterlijk dat een voedende moeder wordt gevraagd ”under” een ”cover” te gaan zitten voeden. Alsof ze iets stiekems en mogelijk op het randje af crimineels aan het doen is. Zoals agenten undercover kunnen gaan om stiekem criminelen te betrappen op verboden zaken. En behalve een soort neonpijl, of iets welhaast onwettigs, doet zo’n tent om een voedende moeder en haar kind heen ook sterk denken aan mensen die moeilijk doen met een badhanddoek om zich in of uit het badpak te werken. Als bonus de capriolen van Mr Bean om zijn zwembroek aan te trekken. Heel discreet.

 

 

1 gedachte over “Undercover

  1. […] heeft er iets mee te maken hoe en waar je dat doet. Als het andere mensen comfortabel maakt is een doek erover een goed idee. Over het hoofd van de toeschouwer, wel te […]

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.