Geplaatst op Geef een reactie

Mag ik mijn lijf terug, alsjeblieft?

touched out

Welke moeder kent dat gevoel niet: mag ik mijn lijf even terug, alsjeblieft? Welke moeder is niet af en toe het gekleef en geplak even beu? Ik denk dat het overgrote deel van alle moeders dit kan bevestigen. Probleem is dat moeders vaak denken dat je niet mag klagen. Het wordt ze ook met regelmaat gezegd: jij wou dit toch zo graag? Jij moest toch zo nodig je kind altijd dragen en bij je laten slapen? Nou, dan, klaag dan niet. De mensen die je dit -vaak nogal kattig ook- zeggen hebben geen gelijk, het klopt gewoon niet.

Dolle Moeder en Being Around beschreven: touched out, ofwel: mag ik mijn lijf terug, alsjeblieft? Touched out: soms ben je het geplak en gekleef even beu.Dolle moeder: Touched out. Wat is het en wat doe je er aan?
Being Around: Touched out

Er zijn zoveel dingen die we zelf kiezen en hartstikke leuk vinden, maar waar we nu en dan toch flink over klagen. Je hebt bijvoorbeeld je droomberoep en je wilt het blijven doen tot je erbij neervalt, maar evengoed loop je af en toe lekker te foeteren op die stomme administratie die erbij hoort. Niemand die dan zegt ”Sorry, maar dat is toch wat je wilde, moet je ook niet zeuren”. Nee, de meesten zullen even lekker mee gaan lopen zeuren over de minder leuke kanten van hun eigen droomjob. Maar zodra het gaat om ouderschapskeuzes, vooral als het de ”alternatieve” keuzes zijn, mag je niet klagen en zeuren.

Lichaamscontact en huidcontact zijn van levensbelang voor mensen, groot en klein. Kinderen die niet worden aangeraakt, anders dan voor voeden en verzorgen, vertonen ontwikkelingsstoornissen en kunnen helemaal wegkwijnen, tot de dood aan toe. Ook opgroeiende kinderen blijven aanraking nodig hebben, net als volwassenen. Af en toe een arm om je heen, tegen iemand aanzitten, knuffelen, gewoon dicht bij elkaar zijn, zijn ook voor volwassenen van essentieel belang voor een gelukkig leven. Maar net als met alle levens-belangrijke dingen kun je er ook teveel van krijgen.

de voedselverstrekkking voorbijTe weinig is niet goed, maar te veel ook niet. Te veel zuurstof in de lucht die je inademt is een slecht idee. Het kan leiden tot longoedeem, beschadigingen aan de ogen en het centraal zenuwstelsel. Te veel eten daarvan weten we allemaal waartoe het kan leiden. Zelfs te veel drinken van gewoon water kan tot problemen leiden: hyponatriëmie, een te kort aan natrium, dat in extreme gevallen ook dodelijk kan zijn.

Te veel aanraking zal niet direct dodelijk zijn, maar het kan zeker onaangenaam zijn. Een moeder die de hele dag alleen met de kinderen is, kan aan het eind van de dag in een staat raken waarbij het huilen (of gillen) haar nader staat dan het lachen. Een overdaad aan tactiele stimulatie zou je het kunnen noemen. Voor sommigen lijkt het ook een overmatige indringing in de persoonlijke bubbel. Je persoonlijke bubbel is de ruimte die je om je lichaam nodig hebt om jezelf te zijn en die niet zomaar door iedereen mag worden binnengedrongen. Je geliefden mogen vaker en dieper in je persoonlijke bubbel. Die persoonlijke bubbel is bij de een groter dan bij de ander. Je kunt het merken aan de reactie van mensen wanneer je dichterbij hen komt. Bij sommigen kun je tot op een paar centimeter naderen, maar anderen worden al onrustig als je dichter dan een meter bij ze bent.

Persoonlijk denk ik dat hoe groter je persoonlijke bubbel, hoe gevoeliger je bent voor een overdaad aan aanraking. Zelfs de aanraking van de personen van wie je het meest van alles en iedereen houdt. Wanneer je zo iemand bent met een grote bubbel en een snelle aanrakingsverzadiging kun je proberen om elke dag even letterlijk aanrakingsloos te zijn. Als je een partner hebt die het grootste deel van de dag alleen  heeft doorgebracht of tussen volwassenen op afstand, kun je bij zijn of haar thuiskomst klaarstaan met de baby in je armen om die zo snel mogelijk over te hevelen en vervolgens iets voor jezelf te gaan doen, al is het maar ongestoord koken, naar de wc gaan of een douche of bad nemen. Of een eind gaan lopen of fietsen of je ergens opkrullen met een boek.

Wij zijn als mens niet bedoeld om alleen te zorgen voor de kinderen. Wij zijn gemaakt om in stamverband te leven, met meerdere gezinnen rond een erf, bijvoorbeeld, en samen de gezamenlijke kinderen te verzorgen. Wij moeten dat stamverband op een andere manier zien vorm te geven. Voor onze eigen mentale gezondheid.
Als bonus twee video’s van een van mijn favoriete geweldige moeder-blogsters Katrina. Vol zelfspot, een tipje overdone, maar altijd spot-on op het punt van de goed-genoeg moeder. Je bent een supermoeder als je alleen al het einde van de dag haalt en je je kinderen min of meer schoon en met eten in de buik in bed hebt.

[av_video src=’https://youtu.be/_LKrKqG4u2A’ format=’16-9′ width=’16’ height=’9′]

[av_textblock size=” font_color=” color=” av-medium-font-size=” av-small-font-size=” av-mini-font-size=” admin_preview_bg=”]

Je bent goed genoeg

Je bent normaal.

 

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.