A Touch of Frost

De sociale media zijn regelmatig een verhit platform voor opvoedkundige discussies. Jo Frost de Supernanny was op toer in Nederland en RTL deed verslag. Ze ligt goed in de markt van mensen die vinden dat je kinderen compleet vernacheld als je er niet met de (virtuele) knoet overheen gaat.

Er zijn mensen die vinden dat kinderen van nature vol rottigheid zitten die er uitgeslagen moet worden; misschien niet letterlijk, maar zeker figuurlijk. Harde aanpak, zero tolerance, de zweep erover in de vorm van een lik-op-stuk strafbeleid. Jo Frost is hun koningin, hun IJskoningin die haar naam eer aan doet. Een Jo Frost doen is hip bij de korte termijn denkende, langs-de-lijn pedagogelaars. Een ‘Touch of Frost” lijkt dé oplossing voor alle opvoedingsproblemen.
Een van de grote problemen van deze vrieskoude aanraking is het kortetermijndenken. Op de korte termijn werkt deze ijzige aanpak. Er wordt echter niet gekeken naar de langetermijneffecten, noch naar oorzaken voor het gewraakte gedrag. De andere Frost is een politieman, een detective, die ook wel van de harde hand is, maar hij gaat juist wel op zoek naar oorzaken en gevolgen. Zijn aanraking gaat dieper in op wat er werkelijk aan de hand is. Jo kijkt alleen naar manifest gedrag en fail-safe manieren om dat gedrag de kop in te drukken, te bevriezen als het ware.
Het is waar dat er situaties zijn die zo zijn geëscaleerd, dat er even drastische maatregelen nodig zijn om een dreigende vulkanische uitbarsting te stoppen. Nanny Jo komt regelmatig, misschien wel uitsluitend, in zulke situaties. Afgezien van het feit dat situaties ook kunnen worden gede-escaleerd met behoud van een voor alle betrokken mensen (ongeacht hun leeftijd) respectvolle manier, ziet de kijker alleen de dramatische hoogtepunten (dieptepunten?) en niet het proces eromheen. De kijker wordt ook in de waan gebracht dat deze methode goed is voor alle kinderen in alle situaties en ook preventief kan worden ingezet. En dat is potentieel gevaarlijk voor die kinderen. Met pedagoog Steven Pont zeg ik dus: ”Don’t try this at home”.

Ook bij borstvoeding problemen doen veel zorgverleners een Jofrostje. Ze zien een aantal symptomen en zoeken de quickste fit om die symptomen de kop in te drukken, waar een Touch van de andere Frost meer op zijn plaats zou zijn. Een enkele keer zijn drastische maatregelen nodig om een onhoudbare situatie werkbaar te maken (hevige pijn, een afvallend kind, huilen tot het punt waar de ouder het kind het raam uit wil gooien, …), maar over het algemeen is er tijd en ruimte genoeg eerst op zoek te gaan naar oorzaken (meervoud, want de meeste borstvoeding problemen zijn multifactorieel van aard).
Tot slot dan nog maar eens in een herhaalde herhaling de volgende twee punten:

1. Zowel in opvoeding als in borstvoeding en in verzorging geldt: kinderen, hoe klein of jong ook, zijn gewoon mensen.
2. ”Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet” is, in allerlei verschillende bewoordingen, een grondregel in ontelbare religies en levensbeschouwingen. Behandel een ander mens, ongeacht zijn leeftijd, geslacht, genetische herkomst of wat ook, zoals je zelf behandeld wilt worden. Voelt een advies voor het behandelen van je kind niet goed, zou je zelf niet op die manier behandeld willen worden, doe het dan ook je kind niet aan.